Marlies den Hertog Na-apen
Lopburi, het stadje in Thailand waar we vorig jaar woonden voor onze taalstudie, staat bekend om de vele apen die er zijn. De apen daar worden als heilige dieren gezien en hen wordt daarom geen strobreed in de weg gelegd. Voor de mensen die er wonen of toeristen die er lopen, is dat niet altijd prettig. Die apen rukken gerust je flesje water uit je hand of je bril van je hoofd. Het zijn wat je noemt brutale apen, zowel de grote apen als de schattige kleine babyaapjes. Het zijn dus ook echte na-apers!
Door middel van na-apen of wat netter gezegd kopiëren of nadoen, leren ook wij mensen ontzettend veel dingen. Denk alleen al maar aan de ontwikkeling van praten bij kinderen: het gaan nabootsen van klanken en langzamerhand woorden. Na-apen is een belangrijke manier om te leren. Als je met kinderen omgaat, merk je dat dit zowel een positieve als een negatieve uitwerking kan uitwerking kan hebben. Zeg je bijvoorbeeld in het bijzijn van kinderen in je boosheid een keer een lelijk woord, dan is er een grote kans dat je dit woord zult terug horen uit hun mond. Kinderen volgen goede en slechte voorbeelden na. Niet alleen in hun spreken, maar ook in hun gedrag natuurlijk. Het is een open deur om te zeggen dat het dus belangrijk is om kinderen goed voorbeeldgedrag te laten zien.
Dat dat lastig kan zijn, hebben wij hier in Thailand pas weer ervaren. In de thuissituatie heb je invloed op het ‘voorbeeldgedrag’ dat je kinderen te zien krijgen. Maar, buitenshuis wordt het lastiger. Helemaal in situatie waar je als ouders er niet bij bent, zoals bijvoorbeeld op school. In ons geval betreft het dan een Thaise school en meestal is dat dan een Boeddhistische school. Omdat wij graag willen dat ook de kinderen de taal leren en wat Thaise vriendjes en vriendinnetjes krijgen, hebben wij ervoor gekozen om onze kinderen daarnaar toe te laten gaan. Daar zit echter een nadeel aan. Vooraf hadden we met de leerkrachten afgesproken dat onze kinderen niet mee hoeven te doen aan de Boeddhistische rituelen, omdat wij Christenen zijn. Eén van de rituelen is het groeten/aanbidden van een Boeddhabeeld en reciteren van teksten dat aan het begin van elke dag plaatsvindt. Ondanks dat onze kinderen dit dus niet hoeven te doen, zagen we tot onze schrik onze driejarige zoon ineens knielen voor een beeld. Gedrag dat hij duidelijk kopieert van de kinderen op school. Elke dag ziet hij dit alle andere kinderen doen op school. (Kinderen gaan in Thailand vanaf drie jaar naar school). Sinds we dit gemerkt hebben, leggen wij de kinderen elke dag weer uit dat zij niet tot het beeld moeten bidden, omdat wij alleen tot de Heere Jezus bidden. En ook met de leerkrachten hebben we hier opnieuw over gesproken. Hoewel onze driejarige zoon braaf knikt als we hem voorgaande uitleggen, weten wij niet 100% zeker hoe dit in de praktijk gaat. Kinderen zijn nu eenmaal geneigd met de groep mee te doen. Wat we geloven en waar we ook elke dag voor bidden, is dat de Heere God onze kinderen beschermd tegen verkeerde invloeden en boze machten. Dat is hier in Thailand namelijk heel reëel. Niet alleen Boeddhabeelden worden vereerd en aanbeden, maar ook de aanwezigheid van (boze) geesten is heel reëel voor de Thaise mensen.
Niet alleen kinderen doen na, ook volwassen mensen. Een ervaring als deze maakt je er weer extra van bewust, dat het belangrijk is dat wij in ons gedrag ‘leesbare brieven van de Heere Jezus zijn’ en om Zijn voorbeeld na te volgen!
