Elja de Koning Computernerf
Zuchtend zit ik achter mijn laptop. “Nee, hè, ben ik het weer kwijt.” “Ma-ham, kijk zo doe je dat.” En mijn dochter uit groep 8 (!) doet klik- klik en hop daar heb ik alles weer terug. “He, hoe doe je dat?” en het ergste is wel dat ik het morgen weer aan haar moet vragen want ik onthoud dat natuurlijk nooit.
Het is voor veel ouders een statement dat onze kinderen sneller wegwijs zijn op het internet dan wij als volwassenen. Ik beken dat ik regelmatig hulp van mijn kinderen moet vragen als ik weer eens iets niet kan vinden. En dat zij zuchten en kreunen als ze zien hoe omslachtig ik te werk ga, zonder al die handig foefjes die zij wel kennen.
Mijn zoon van zeven zet ook zijn eerste digitale stappen. Noodgedwongen door het thuisonderwijs zit hij op jonge leeftijd al te vergaderen met Teams. Samen met de juf en een handvol klasgenoten kletsen ze even bij. Juist dat praatje pot missen ze nu de school dicht is. Dat gewone, informele contact is zo belangrijk. Maar het doet ook vreemd aan. Kinderen die als ze op een eetkamerstoel zitten nauwelijks genoeg lengte hebben om met hun gezicht voor de Camera komen. Eerst even bijstellen en dan natuurlijk zwaaien.
De juf heeft een raadsel op geven en de kinderen doen hun best om als eerste de oplossing te weten. Dit was vóór thuisonderwijs het hoogtepunt van de week. Onze zoon is zeer fanatiek op dit punt dus ook erg gebrand om de oplossing te delen. Op school trek je dan aan de arm van de juf tot je haar in haar oor kunt fluisteren. Niemand mag het nog horen. Laat de klas nog maar even zweten … maar op Teams… Ik zie hem met zijn mond op het schermpje van de juf, zijn hand er beschermend omheen zodat de rest niet hoort, probeert hij het alleen aan haar te vertellen…
Was alles maar weer gewoon zoals het hoort….
