Martine Een raadsel..
Jeroen zocht koortsachtig in al zijn zakken. De club-avond was voorbij. Waar was zijn fietssleutel toch gebleven? We liepen terug naar binnen om daar te zoeken. Zijn vader mopperde: ‘Je zal toch moeten leren om zélf je spullen goed te bewaren.’ Nergens was zijn sleutel. Tot… uit de diepste punt van de broekzak toch het sleuteltje tevoorschijn kwam.
Ik kan het zo’n raadsel vinden als ik iets kwijt ben en vooral kan ik het niet uitstaan als ik het voorwerp niet meer kan vinden. Met als gevolg kleine of grote zoekacties. Zo herinner ik de situatie dat het sleuteltje van mijn dagboek was verdwenen. Ik vond zelf dat ik als kind een fantastische plaats had uitgekozen om mijn sleuteltje op mijn slaapkamer te verstoppen. Niet beseffend als kind en puber dat mijn moeder het daar heus wel zou vinden. Jarenlang had ik het dagboek niet meer gebruikt en stond het nutteloos op het oude bureau te verstoffen. Tot de dag dat ik het bureau van mijn oude kinderkamer op ging ruimen. Ik kon de neiging niet weerstaan om even door dat dagboek te willen bladeren. Alleen waar was het sleuteltje gebleven? Niet op mijn oude plekje waar ik het verstopt had! ‘Uhm mam, dat sleuteltje?!’ Gelukkig had mijn moeder het sleuteltje wel bewaard. ‘Ligt dat sleuteltje niet in dat bakje met al die prulletjes?’ Ik rende terug naar de slaapkamer op zoek naar het sleuteltje. Nergens te vinden. Nostalgisch keek ik naar het dagboek. Zou ik het dan moeten openbreken? Waar kon dat stomme sleuteltje toch zijn? Ineens herinnerde ik mij dat ik dat bakje prulletjes onlangs nog had omgestoten. Rinkel de kinkel en de hele vloer lag er onder. Ik had de boel snel opgeruimd, de stofzuiger had de rest gedaan. Verdraaid, had ik toen niet wat horen rinkelen bij het stofzuigen? Ik rende naar beneden. Waar is de stofzuiger? Arghh, was er net een nieuwe stofzak in gegaan. Zou de oude stofzak er nog zijn? Een nieuwe spurt naar de container. Daar zat ik dan op mijn knieën tussen het stof te zoeken… zonder resultaat. Nijdig klapte ik de container weer dicht. ‘Heb je het niet kunnen vinden?’ vroeg mijn moeder. ‘Heb je het toevallig niet ergens anders in gestopt?’ Bingo, daar kwam het sleuteltje tevoorschijn uit een ander bakje in een ander kastje. Het ergst was natuurlijk dat ik het zelf in een eerdere opruimbui aldaar had neergelegd.
Op de een of andere manier was in ons huis onze moeder altijd degene die het voorwerp weet te vinden of de juiste raad geeft om het terug te vinden. Maar onlangs stond ook zij voor een groot raadsel toen de bel ging en aan de deur mevrouw Groen stond. Zij woont aan het einde van de straat van mijn ouders. ‘Ik heb hier een theologisch boek gevonden voor ons huis, zijn jullie dat soms kwijt?’ Verbaasd staarde mijn moeder naar het boek. Dat boek lag gisteren nog in ons huis op de tafel. Hoe kon dat boek nu aan het einde van de straat beland zijn? Het kostte mijn moeder een aantal hoofdbrekens voordat de aap uit de mouw kwam rollen. Wat bleek? Mijn vader had het boek op het dak van de auto gelegd en is zo de straat uitgereden. Dat ging goed, tot hij met de auto de bocht nam aan het einde van de straat!
Dit zijn dan maar de kleine raadsels die dankzij mijn moeder werden opgelost. Iets kwijt zijn, het overkomt ons toch allemaal? Net zo overkomen ons de grotere raadsels van het leven waar we (ineens) voor staan. Gelukkig kunnen we ons daarvoor in alle vertrouwen wenden tot onze hemelse Vader, Die alles ziet en weet. Ook die raadsels zullen vroeg of laat worden opgelost.
Martine
