Anneke Visser Afgedwaalde schapen
Heel toepasselijk wordt onze pastorie omringd door weilanden met schapen. Voor de hier wonende herders en leraars moeten ze een bron van lering en vermaak zijn geweest. Vooral in de lammertijd. Die maken wij nu mee. Dag en nacht roepen de lammetjes naar hun moeder. En hun roep lijkt zo op kinderstemmetjes, dat ik midden in de nacht in de slaapkamer van onze jongste kinderen sta. Ik hoorde ‘Ma-ma’, maar het blijkt ‘Meh-meh’ te zijn. Mijn eigen kinderen zijn, al schaapjes tellend, allang naar dromenland gegaan.
De schattige, kleine lammetjes worden al gauw eigenwijze pubers en voor onze ogen speelt zich een variant af op het bekende Bijbelverhaal over het afgedwaalde schaap. Een met meerdere schaapjes zelfs. Onze buurlammeren ontdekken namelijk een gat in de omheining en voor we het weten rent er ineens een groepje door de tuin. Zich niks aantrekkend van de blatende moederschapen, maken ze malle sprongen in het gazon en dansen door de borders. Ze kiezen eigen wegen en dat is in dit verhaal de doorgaande weg. Geen wolven, leeuwen en beren, maar wel verkeer. En dat kan net zo funest zijn.
Gelukkig komt er hulp en wel uit een heel onverwachte hoek. Tot grote verbazing van de kinderen komt er een auto, die door ieder kind wordt herkend. Een heuse politieauto! Deze stopt vlak voor het smeedijzeren hek van de pastorie en twee stoere politieagenten springen eruit. Van twee kanten naderend, drijven ze de schapen terug de tuin in. Ze zijn blijkbaar door de wol geverfd, want in een mum van tijd zijn de lammeren terug bij de kudde. De buurman komt verschrikt aansnellen en zorgt ervoor dat het gat in de omheining wordt gedicht.
Natuurlijk lezen we die avond voor we onder de wol gaan, het verhaal van de goede Herder en het afgedwaalde schaap. Met de moderne versie van weglopende lammeren op het netvlies, krijgt het verhaal weer een heel nieuwe dimensie. Maar de boodschap blijft hetzelfde. Over die genadige God, Die Zich ontfermt over afgedwaalde zondaren en hen weer veilig thuis brengt.
Anneke Visser woonde samen met haar man en 4 kinderen anderhalf jaar in een pastorie die stamt uit het jaar 1877.
