Anneke Visser Verliefd
Anneke Visser woont samen met haar man en 4 kinderen
anderhalf jaar in een pastorie die stamt uit het jaar 1877.
Ik ben verliefd! Tot over mijn oren!
Alle symptomen wijzen erop. Mijn ademhaling versnelt, wanneer ik de vier meter hoge trap opren. Ik krijg klamme handen wanneer ik met een ragebol naar de hoge plafonds reik en knikkende knieën wanneer ik hoog op de ladder de ramen zeem. Ik loop met mijn hoofd in de wolken en zing. Hard. Alle liedjes die ik ken. Het galmt door de gewelfde gangen. Van ‘Drie kleine kleutertjes’ tot en met Bach en Berthier. Maar het zijn vooral de psalmen, die met kop en schouder en de schoonste galmen boven alles uitstijgen.
Verliefde mensen willen alles weten over het voorwerp van hun verliefdheid. Zo ook ik. Nieuwsgierig dwaal ik rond, neus in kasten, beklop muren en ontdek zowaar een geheime kamer. Een verborgen ruimte met wel een klein venster, maar geen deur… Dat prikkelt mijn fantasie. Verborg de predikant hier het archief ‘Zonden Der Gemeenteleden’? Is dit de schuilplaats van de door mevrouw ontvreemde zilveren avondmaalsbekers? Of werden de domineeskinderen op deze plek opgesloten, wanneer ze zich misdragen hadden? 7 dagen op spinnenkoppen en droog brood.
Waar het hart vol van is, loopt de mond van over. Elke bezoeker van de pastorie krijgt een gratis rondleiding, waarbij ik vol enthousiasme wijs op de authentieke ornamenten, de hoge plafonds, de glas-in-loodramen… Maar wanneer ik klaarsta om de geweldige akoestiek te bewijzen, wordt ik geïnterrumpeerd. ‘Die ornamenten zijn hooguit 40 jaar oud’, deelt de eerste bezoeker mee. Hij werkt bij monumentenzorg. ‘Hoe zit het met de stookkosten?’ vraagt bezoeker twee. Hij is installateur. ‘Ik zie het glas wel, maar waar is het lood?’, vraagt bezoeker drie, die ook ergens verstand van meent te hebben.
Ik zwijg gekwetst.
Wanneer ze de pastorie weer verlaten, sluit de zware deur zich klagend en kreunend. ‘Stil maar’, fluister ik en streel het oude hout. Kijk, dat is geen verliefdheid meer. Dat is ware liefde.
