Jeannet de Jong-Bouw Rust
Langzamerhand breidt het collectieve zomergevoel zich weer uit over ons land. Terwijl in de meeste kerkelijke gemeenten het opbouw- en verenigingswerk al weken in de slaapstand staat, maken we ons nu ook op andere terreinen klaar voor de vakantieperiode.Op school zijn de laatste weken aangebroken en zijn we druk met avondvierdaagse, schoolreisje, schoonmaak en afscheidsavond. Op kantoor wordt er nog even een schepje bovenop gedaan om deadlines te halen en projecten af te ronden. En thuis? Daar liggen de inpaklijstjes klaar, staat de caravan al weken voor de deur en worden de vakantiespullen tevoorschijn gehaald. Bijna vakantie. Eindelijk rust...
En straks is het dan zover. We staan uren in de file op de Duitse Autobahn of de route-du-soleil, bekijken massaal de toeristische hoogtepunten en mopperen op overvolle parkeerplaatsen. Of we schuifelen voetje voor voetje over de braderie, staan in de rij voor een ijsje en laten de wachttijden voor een attractie oplopen tot 1,5 uur. Eindelijk rust?
Wat is het vreemd dat we ook in de vakantieperiode zo druk kunnen zijn. Met dagjes uit en op vakantie gaan, met familiebezoek en buurtbarbeques. Met alles waar we het afgelopen jaar niet aan toegekomen zijn. Met tussendoor steeds weer de nooit aflatende drukte op sociale media. Onze dagen zitten vaak overvol en zo rollen we straks weer het nieuwe seizoen in. Weten we nog waar het in het echte rust vinden over gaat, zoals de Catechismus dit beschrijft in zondag 38: 'dat ik de Heere door Zijn Geest in mij laat werken en dat zo de eeuwige rustdag in dit leven begint'? Daar is wel wat voor nodig, namelijk eerst eens stil worden. Alle stemmen in en om je laten zwijgen en tot rust komen aan de voeten van Jezus.
In de afgelopen periode was ik enkele dagen te gast in het diaconessenhuis Bethanie in Amerongen. Omringd door stilte hoorde ik slechts mijn eigen voetstappen als ik door het huis liep. Een eenvoudige kamer en als enig vermaak een Bijbel en een gebedenboek, een meditatieve beeldentuin en een stilteruimte. Een oase te midden van de drukte van het gewone leven. “Kom met Mij naar een eenzame plaats en rust een weinig” (Markus 6:31). Alleen met jezelf en met de Heere. Op zo'n plek besef je weer wat er nu echt toe doet in je leven. Aan de voet van het verlichte kruis in de stilteruimte de zegeningen ervaren die God geeft:
Rust, als je vermoeid en belast door het leven soms al zo lang onrust hebt ervaren.
Verwondering, over wat God ons geeft in zijn Zoon Jezus Christus en over de wendingen die Hij ook nu in het leven kan brengen.
Verbondenheid, met de mensen waar je van houdt en met wie je het leven in al zijn vreugde en verdriet beleeft.
Dankbaarheid, voor vriendschap die ontstaan is in herkenning en vertrouwen, als plek om te schuilen en dingen te delen.
Te midden van een gemeenschap van vrouwen die hun leven wijden aan de dienst aan God en de naaste, in rust en eenvoud, vanuit de dagelijkse samenkomsten rond Woord en gebed besefte ik weer hoe belangrijk het is om zo te leven. Al te vaak laten wij onze dagen vullen met zoveel kleine en grote dingen die in gezin, werk en gemeente op ons pad komen en verschuift het rust vinden bij God naar de marges van de dag. Wat is het heilzaam om vanuit deze rust te leven, in de vakantieperiode en daarbuiten. Langzamerhand de rust laten neerdalen in je hart, je hoofd en je lijf. En dan met nieuwe krachten de plaats weer innemen die God je gegeven heeft. Dienstbaar aan de Heere, aan gezin en gemeente, aan school en samenleving. Levend met open handen en die dagelijks laten vullen door Gods genade.
Een goede rustperiode gewenst!
