Martine Beter vandaag dan morgen...
Nu de temperatuur naar beneden is gedaald, loop ik regelmatig naar ons halletje toe. ’s Morgens bij het opstaan is de eerste bestemming de thermostaat. Uit mijn werk thuis aangekomen, check ik eerst of de verwarming aanstaat. Vooral de huiskamer, op de hoek van ons huis, koelt sterk af. Gelukkig kunnen we daar, naast de verwarming aanzetten, nog iets meer aan doen. Middenin de woonkamer prijkt onze gaskachel. Heerlijke warmte kan daaruit komen, die ik als koukleum zeer kan waarderen.
Op woensdagmiddag zat ik in de woonkamer achter de computer te werken. Uiteraard met een kop thee, mijn sloffen aan, kruik erbij en de verwarming aan. Zonder afleidende telefoontjes, collega’s, emails en wat niet al, kon ik eindelijk eens ongestoord aan de slag. Het protocol voor mijn werk moest en zou afkomen die dag. ‘Frrrrrrrt, ritsel, pieeeep’. Uit de schoorsteen klonken geluiden. Ik kon een zucht niet onder drukken. Vastbesloten om mezelf er niet door af te laten leiden, werkte ik door. Even later. ‘Krrr, rommel-de-bommel.’ Deze geluiden kwamen duidelijk van het dak. Het vermoeden wat er aan de hand was, negeerde ik. Niet nu, het komt niet goed uit. ‘Frrrt, krrrt.’ Ik werkte door. Het protocol vorderde. Na een volgend geritsel en gefladder vanuit de schoorsteen werd het gaandeweg stil. Eind de middag was het protocol af. Zo, dat was tenminste gelukt.
Julian kwam thuis. Hij was niet in zijn beste stemming, hij had vast weer gedoe op het werk gehad. ‘Uhm Julian, ik heb het vermoeden dat er een vogel in de schoorsteen zit.’ Aan zijn blik te zien, werd Julian van dit bericht niet opgewekter. ‘Die gaat vanzelf wel dood,’ was zijn antwoord. Dat klonk mij niet bepaald geruststellend in de oren. De hoop verdween dat Julian die avond de vogel wilde vangen. Ik zou in mijn uppie de schoorsteenklep kunnen openen?! Ik zag het scenario al voor mij. Natuurlijk zou dat beestje ontsnappen en door het hele huis vliegen. Nee, die optie was geen optie. We moesten nog gaan sporten, dus veel tijd over was er niet meer. Morgen weer een dag. Misschien was het probleem dan opgelost. Een vogel die er in kan vliegen, kan er net zo goed uit vliegen…
Donderdags kwam ik laat van mijn werk thuis. Julian had het eten klaar, maar was vergeten om de verwarming aan te zetten. ‘Oh, is het hier koud?’ Twee borden stonden er op de keukentafel en ik schoof aan. Na het eten staarde ik, moe en koud, naar de afwas. ‘Zal ik de afwas doen? Dan kan jij vast lekker op de bank gaan zitten met de plaid.’ Julian duwde me richting de bank. Even viel mijn blik op de kaarten die op de grond verspreid lagen. Alsof er een wervelwind door het huis had gewaaid, vreemd. Niet naar kijken Martine, doorlopen, ga naar de bank. Enkele stappen verder op weg naar de bank, bleef ik toch abrupt stil staan. De hele vloer bij de schoorsteen lag bezaaid met schoorsteengruis. Ik voelde me verder inzakken, de bank kon ik vergeten. Nu pas herinnerde ik me gisteren weer… en de vogel in de schoorsteen.
Eerst het gruis opruimen. Ik trok de stofzuiger de kamer in. Toen zag ik in de vensterbank de amaryllis. Elke dag keek ik naar de knop die steeds verder omhoog kwam. Er was geen amaryllisknop meer te zien, alleen lager er her en der stukjes groen. Het kwartje viel: een vogel die in de schoorsteen kan vliegen, kan net zo goed de kamer in vliegen! Waar was dat musje? Ik speurde de kamer af. In de hoek, op de gordijnrail, zat stilletjes een grote stadsparkiet. Zijn groene kop was grijs geworden en hij staarde ernstig naar me terug. ‘Julian, kijk daar!’
Eer ik uiteindelijk op de bank zat, nadat Julian notabene twee grote parkieten uit de kamer had gevangen en we samen de bank, de vloer, de tafel en de kast van de vogelpoep hadden gereinigd, had ik mijn les weer geleerd. Uitstel kan een hoop onnodige bende veroorzaken. Laat staan wat geestelijke traagheid of geestelijke luiheid kan uitwerken. Wat vraagt God mij om vandaag te doen? Dan kan ik dat beter vandaag doen in plaats van morgen.
