Martine Borduurwerk
Met regen en wind, kan het binnen zo vertrouwd huiselijk aanvoelen. Zo zat ik op een zondagmiddag op de bank. De regen tikte tegen het raam. Met een plaid over mij heen was ik blij dat ik niet naar buiten toe moest. Mijmerend keek ik naar buiten. Ik had energie en zin voor iets, ja wat? En ineens wist ik wat ik wilde gaan doen; het pakketje lag al jarenlang te wachten om gebruikt te gaan worden. Nu zou dat zomaar eens te maken kunnen hebben met het feit dat ik er geen ster in. Alleen een sterretje borduren, zo moeilijk is dat toch niet?
‘Eenvoudig borduren met een stiksteek’ stond er op het pakketje. Julian zette grote ogen op en zei wijselijk niets tegen mij. Ik zal het hier gelijk bekennen, ik heb in mijn hele leven nooit geborduurd. Het is mijn ding niet om zo te zeggen, na de mislukte naai-, brei- en haakwerkjes. Het borduurpakketje had ik van een goede vriendin gekregen en alleen al daarom wilde ik er toch aan beginnen. Ik bestudeerde de uitleg van de stiksteek eens. Ik ging aan de slag.
Wat een klein dun naaldje.. ik mopperde. De draad is er bijna niet door te krijgen. Na wat gefriemel en natmaken van de draad lukte het. Toen keek ik verbaasd naar de kleine stipjes op het tafellaken. Hoe kunnen die stipjes zo dicht op elkaar staan? Dat is vast een foutje. Kom op Martine, beginnen. Niet te precies kijken. Dat het goed ging? Nee. Dat het mooi werd? Nee. Dik en bobbelig kwam er een borduurlijn. Met moeite trok ik de naald en draad weer door een stipje heen. Te veel getrek en nu zag ik duidelijk een gat waar de naald was door gegaan. De eerste draad was al bijna op en ik had nog maar een klein stukje geborduurd. Wat een sterretje moest worden zag eruit als een gerafeld en verdord bloemblaadje. Ik zuchtte en bekeek het hele pakket eens beter. Hé, er zitten maar acht draadjes van die kleur bij voor het hele pakket? Dat is veel te weinig. ‘Julian, kijk nou, het ziet er niet uit en er zit te weinig draad in het pakket.’
De zin om verder te gaan was weg. Het was wel weer duidelijk dat mijn talent hier lag. Ik speelde met de draad om mijn vinger. Hij rafelde uiteen… en toen zag ik het. Wat een dommerik was ik geweest. Die dikke draad bestond uit zes dunne draden. Ineens begreep ik waarom de naald zo dun was, de stipjes zo dicht op elkaar stonden en mijn eerste sterretje zo’n rare dikke bobbellijn was geworden. Zou ik opnieuw beginnen? Zou ik er nog iets van terecht gaan brengen? Ja, ik trok de dikke draad eruit. Mijn geblunder was nog wel zichtbaar, toch kwam er daarna bij de tweede poging een vrij normaal sterretje tevoorschijn. Een eenvoudig dun lijntje, die de vorm van het sterretje weergaf.
Als een borduursel geweven; dat zei David. Met een fijnere naald dan wij konden bedenken, die de exacte vorm van ons als uniek mens heeft gecreëerd. Zo leerde ik die zondagmiddag dat ons grove onnadenkende handelen de gaten en de dikke bobbellijnen in ons leven veroorzaken. Maar als wij ons leven en het hele wereldgebeuren geven in de hand van de Schepper, Die het ‘borduurpakket’ heeft bedacht… dan komt er een kunstig werk. Eens zullen we het mogen zien en Hem erkennen dat het ver boven ons bidden en denken verheven was.
